Dina-Perla Portnaar
Risk, governance en compliance in de financiële sector blijft ons vlaggenschip. Banking en finance is al jaren onderdeel van ons DNA. De uitgever van het Risk & Compliance Platform Europe Michel Klompmaker, was ooit uitgever van de titel – letterlijk – Banking & Finance. Bovendien heeft het Risk & Compliance Platform Europe een community bestaande uit en uitstekende relaties met veel leiders, top decision makers, professionals en toezichthouders in de financiële wereld. Daarbij heb ik in de afgelopen zestien jaar het meeste gewerkt in de domeinen IT/tech en finance. Dat gezegd hebbende weten sommige lezers niet dat het Risk & Compliance Platform een wereldwijde community in allemaal verschillende verticals heeft. De focus ligt op risk en integriteit in bredere zin – gezondheidszorg, export, logistiek, douane, vastgoed en woningbouw, ondernemerschap, overheid, managing consulting, social, maatschappij enzovoort, enzovoort. Het werkveld risk en integriteit opent discussies over gedrag in verschillende soorten private en publieke instituties en op individueel en collectief niveau. Het Risk & Compliance Platform Europe gaat niet alleen over het bedrijfsleven.
Vaak blijft kindermishandeling zelfs uit de media. Onderdeel van risk en integriteit is het thema kindermishandeling, wat één van de minst aantrekkelijke onderwerpen is in het publieke debat. Vaak is het zo dat als een overwinnaar zich publiekelijk uitspreekt over kindermishandeling, dat hij of zij een enorme mate van stigma, medelijden en zelfs twijfel krijgt over of het nou wel goed gaat met hem of haar. Zo’n overwinnaar is vast beschadigd voor het leven, toch? Ik moet toegeven dat het afhangt van de plek in de wereld. In Amerika worden overwinnaars die zich uitspreken over hun verhalen of schrijvers van autobiografieën veel meer gewaardeerd dan in bijvoorbeeld Nederland.
Daarnaast laten mensen het thema kindermishandeling vaak niet tot hen doordringen. Vaak blijft kindermishandeling zelfs uit de media, omdat het gezien wordt als een micro, privé en gecompliceerde aangelegenheid.
Ik ben hier om je te vertellen
Ik ben hier om je te vertellen dat zulk soort stigmatisering absoluut verkeerd en achterhaald is, vooral in tijden van COVID-19 en lockdowns, wat de ideale omstandigheden vormen voor het gevaar, de beknelling en de onrechtvaardigheid van huiselijk geweld; waarmee kinderen tot één van de meest kwetsbare groepen in de samenleving worden (andere groepen zijn ouderen en dieren).
Ik ben hier om je te vertellen dat overwinnaars van mishandeling niet ellendig zijn. Ik leerde al heel vroeg dat ik voor mezelf moest zorgen en dat niemand die taak op zich zou nemen. Ik was me altijd bewust van mijn echte waarde, zelfs te midden van de ernstige mishandeling, waarmee ik het omgekeerde had kunnen denken. Ik leerde al vroeg dat de definitie van familie niet biologische familieleden is, maar mensen die jouw liefde, tijd en energie waard zijn en die er voor je zijn, ongeacht wat. Door de jaren heen leerde ik dat het helemaal OK is om sommige familie-vrienden te laten gaan als ik daar zin in had of het nodig had.
Ik ben hier om je te vertellen dat mentale en intellectuele kracht ervoor gezorgd hebben dat ik een gelukkig, mooi, dankbaar en waardig leven heb kunnen opbouwen. Dat het ervoor gezorgd heeft dat ik mezelf later in het leven heb kunnen geven wat ik nodig had in tijden van kindermishandeling. Dat het ervoor gezorgd heeft dat ik volledig heb kunnen helen van alles en veel innerlijke rust heb kunnen krijgen. Dat we niet dat stukje zijn van wat er tegen ons gebeurd is en vooral, dat we de keuze hebben om alles voor ons en voor de maatschappij te gebruiken.
Mentale kracht was tijdens de storm best wel een wonder. Zoals TEDxAmsterdamWomen’s vertegenwoordiger Marian Spier eens tegen me zei: “je bent een wonder” (ik heb haar recentelijk nog eens bedankt omdat ik jaren geleden de grandeur van die uitspraak niet volledig bevatte). Na de storm kan het onderhouden worden door mind building, wat fascinerend is. Intellectuele intelligentie is genetisch, met dank aan mijn vader. Gecombineerd, zou je het een hoogbegaafde cocktail kunnen noemen.
Allemaal vanwege stigma
In het tweede kwartaal van 2021 wordt er een Nederlandse televisieproductie uitgezonden over mijn verhaal en het boek Exodus uit de vuurtoren, Schaduw achter en gezicht naar de zon. Details worden later bekend gemaakt. Iets na de opnames stuurde de producer me de link naar een Netflix-productie genaamd The trials of Gabriel Fernandez. Hij had Unorthodox en One of Us al bekeken. Hij zei: “deze serie bestaande uit zes afleveringen hebben ervoor gezorgd dat ik nog beter begrijp waar je doorheen bent gegaan. Ik wil het nooit meer zien, maar wat ben ik blij dat ik het gezien heb. Iedereen zou dit moeten zien”. Vanzelfsprekend heb ik het vervolgens bekeken.
Helaas zijn er over de hele wereld veel te veel Gabriel Fernandezen, wiens levens op brute wijze worden ontnomen, vernietigd, gevormd of tegengewerkt, die nooit een gezicht zullen hebben en nooit de publieke erkenning zullen krijgen die ze verdienen. De meerderheid van de Gabriel Fernandezen die het overleven, helen en gaan door met hun leven. Maar ze zullen nooit iets doen met hun geschiedenis, laat staan dat ze er publiekelijk over zullen spreken – allemaal vanwege stigma. Ze geloven dat als ze zich zouden uitspreken, dat het niet alleen van invloed zou zijn op hun leven, maar ook op hele familiestructuren gedurende meerdere generaties en op andere betrokkenen. Of, uitspreken zou gedoofd worden door derden met bepaalde belangen.
Ik ben Gabriel Fernandez
In zekere zin ben ik Gabriel Fernandez:
– Zijn moeder en stiefvader hechtten zich over de marteling van Gabriel. Mijn moeder en halfbroer hadden dezelfde dynamiek. Ze versterkten elkaar, wakkerden elkaar aan en genoten van het plezier van gezamenlijke vernedering.
– De honkbalstokken waren de deegroller en krukken in mijn verhaal.
– De kast was in mijn verhaal de trap, kelder of kast tussen de trap en het toilet.
– Ze probeerden Gabriel wakker te maken toen hij bewusteloos was, door hem onder de koude douche te zetten. Ik werd tegen een stoel gehouden en mijn haar werd gekamd om me terug te krijgen.
– De goede cijfers en passie voor leren hielden Gabriel positief en gemotiveerd. Op die manier zou hij “iets van zichzelf maken”. Gedurende de hele serie was ik helemaal rustig van binnen, werd ik niet getriggerd en voelde ik zelfs veel trots. Je hebt het goed gedaan, zei ik tegen mezelf. Maar toen Gabriels klasgenoot het had over zijn wens om “iets van zichzelf te maken”, brak ik. Gabriël kreeg nooit de kans om “iets van zichzelf te maken” en om een leven te kunnen leiden in overeenstemming met zijn echte waarde.
– De gruwel van Gabriel kattenbakvulling met pis te voeren, hem jurken te laten dragen en hem te tiranniseren door te beweren dat hij homo was, de schoten van het BB-pistool en zijn lichaam als asbak gebruiken, zijn mij vreemd. De beste vergelijking waar ik op kan komen, is slecht of niet genoeg eten – zuivelproducten waarvan de houdbaarheidsdatum is verstreken en junkfood zoals cake, bedreigingen met een mes en me tiranniseren door inhoud te schreeuwen waar gezonde mensen zich geen voorstelling van kunnen maken.
– De grootste verschillen tussen Gabriel en ik zijn de rol van religie en een gesloten gemeenschap in mijn verhaal en dat ik een aantal periodes van liefde heb gekend, ook al kunnen die goede fases de ernst van de slechte nooit ongedaan maken.
– En dan het geïnstitutionaliseerde falen… We moeten veranderen – op wereldschaal. De zaak Gabriel Fernandez is de eerste keer in de Amerikaanse geschiedenis waarin werknemers van kinderbeschermingsorganisaties voor de rechter werden gedaagd wegens falen. Ze zijn echter vrijgekomen vanwege hun zogenaamd gebrek aan autoriteit om (gepaste) actie te ondernemen.
Geïnstitutionaliseerd falen en een gebrek aan algemeen fatsoen en menselijkheid van omstanders die onmiddellijk zouden moeten handelen, zijn enorme risico’s en integriteitskwesties
– Net als Gabriel Fernandez wisten veel mensen van mijn situatie af, vooral de directie van de Joods orthodoxe school in Amsterdam, het Cheider.
– Na de publicatie van mijn boek en delen van dit verhaal in het publieke debat bespreken – nog geen thought leadership, maar stukjes uit de geschiedenis en hoe trauma werkt, vertelde een juf die zich zo schuldig voelde me met tranen in haar ogen dat ze het al over me hadden toen ik nog maar vijf jaar oud was. Ze wilde vergeven worden, omdat ze geen passende maatregelen had genomen. Gabriels juf voelde zich zo schuldig omdat ze niet genoeg had gedaan, dat ze tafel 28 nooit aan een andere leerling in haar klas zou geven. Tafel 28 werd een herdenkingssymbool voor Gabriel. Een oordelend deel van mij denkt: oh, f*ck off.
– Ik heb nooit naar iemand uit het verleden gewezen. Ik zorgde ervoor dat ik verantwoordelijkheid nam voor mijn eigen leven en dat ik nul verwachtingen had van die figuren en die oude gemeenschap. Ik zorgde voor empowerment door middel van beschaafde en geweldige mensen buiten die oude gemeenschap, door hard te werken en door duurzame persoonlijke groei. Tijdens die reis probeerde ik ook anderen te versterken. Ik wijs echter wel als het gaat om het feit dat verantwoordelijke mensen wegkeken en zaken onder het tapijt schoven, wat ertoe heeft geleid dat ik niet uit het huis van mijn moeder werd geplaatst en op lange termijn geen biologisch kind heb gekregen. Als dat echt de finale uitkomst zal zijn over een x aantal jaar, zal dat niet goedgemaakt kunnen worden. Het mooie van dit alles is dat dit mijn drive is voor collectieve verandering. Bovendien heb ik nooit een financiële vergoeding gekregen voor de veroorzaakte schade en de nasleep ervan.
– Gabriel Fernandez had zo snel mogelijk uit huis geplaatst moeten worden. Feitelijk had hij in de eerste plaats niet teruggestuurd mogen worden om bij zijn zieke, slechte en manipulatieve moeder te gaan wonen. Als ik een bedreigd kind zou tegenkomen, zou ik er alles aan doen en meer om het kind uit dat nest te halen. Maar goed, it takes one to know one. Ik weet dat kinderen van ons allemaal zijn en niet het bezit van de ouders. Gabriel Fernandez werd nooit gecompenseerd. Gabriel zal echter nog vele, vele jaren over de hele wereld worden herinnerd en gevierd. Hij zal nog lang geliefd zijn, hoewel collectieve verandering niet echt heeft plaatsgevonden. Vandaar mijn initiatief om dit artikel te schrijven.
Zorg ervoor dat je de serie op Netflix eens bekijkt wanneer je kunt, dat je geen toeschouwer maar een deelnemer bent in het leven en dat je stelling inneemt tegen geïnstitutionaliseerd falen. Laten we de risico’s minimaliseren en handelen voor degenen die ons nu nodig hebben.
Wat het slachtoffer het meeste schaadt, is niet de wreedheid van de onderdrukker, maar de stilte van de omstander ~ Elie Wiesel
Foto: Het Childrens Hospital in Los Angeles waar Gabriel Fernandez stierf.
