Michel Klompmaker
Voor diegenen die vandaag de draad weer proberen op te pakken na de ongetwijfeld welverdiende vakantie dan toch maar even een kleine update van wat minder vrolijk nieuws dat op korte termijn grote impact kan hebben, over risico’s gesproken…. Laten we maar eerst even ver van huis beginnen en dat is in Hong Kong, waar de machthebbers uit Peking inmiddels voorbereidingen aan het treffen zijn voor een definitieve “Ansluss” (wanneer en waar hebben we dat woord voor het laatste gebruikt?). Een ander algemeen bekend risico is de status van de inmiddels ingegraven posities rond de wederzijdse importheffingen tussen de USA en China, waarvan bij voorbaat al vaststaat wie de verliezers zullen zijn. We gaan verder richting het Westen en komen in de straat van Hormuz…, ook daar is er een ongewenste politieke situatie ontstaan met mogelijk ernstige gevolgen voor de wereldeconomie. Nu naar het noordwesten, dichter bij huis, in Europa, daar zitten we met twee schijnbaar niet op te lossen problemen, laten we zeggen echte hoofdpijndossiers voor risk managers. Allereerst is het over 10 weken zover, dan verlaten de Britten zonder deal de EU, tenzij er op het laatste moment zich een mirakel voordoet, maar daar gelooft niemand meer in. Gevolg: Schotland en Ierland ongewild in grote problemen, maar niet alleen dat ook de EU en Engeland zelf gaan de gevolgen voelen. En dan last but not least eigenlijk het grootste probleem, dat is de waanzinnig lage rentestand, die blijkbaar volgens sommige beleidsbepalers nog niet laag genoeg is.
De vergoeding op een spaarrekening van 0,02 procent is niet meer uit te leggen aan de gewone man en vrouw en druist tegen alle regels in van het gezonde verstand. Er wordt zelfs nagedacht om klanten een vergoeding te gaan vragen voor het deponeren van hun spaargeld. De bancaire sector zit daarmee echt in haar maag, getuige de commentaren bij de gepubliceerde halfjaarcijfers. Dat beleggers dit ook zien moge duidelijk zijn als we de koersen van de bankaandelen van augustus vorig jaar even vergelijken met die van nu. Dat zijn geen kleine percentages en daarmee loert er een groot gevaar. Voorlopig zijn alleen de huizenbezitters nog de lachende derde partij.
Ondertussen wordt er ook aan het “pensioengebouw” geknaagd. Misschien voor wat het laatste betreft toch nog een keer het artikel lezen van Anton Jongbloed dat hij publiceerde over de pensioenproblematiek.
