Regelzucht remt integratie van “statushouders”

Bakir Lashkari
Gemeenten zijn er in de eerste plaats voor hun eigen inwoners. Vanuit die optiek wellicht begrijpelijk dat statushouders buiten de boot vallen. Sterker nog, gemeentelijk beleid is in de praktijk een horde voor integratie van “statushouders”. Bureaucratie ligt op de loer. Ook hebben gemeenten moeite om hun beleid inzake statushouders af te stemmen op de eisen en wensen van potentiële werkgevers. Daar komt bij dat de individuele verantwoordelijkheid van statushouders voor hun taalcursus in de praktijk lastig blijkt voor deze mensen.

De meerderheid van de statushouders komen uit landen met een goede agrarische achtergrond. Goede mogelijkheden voor een snelle integratie zou je denken. De opgedane kennis en ervaring in land- en tuinbouw geeft hen een goed perspectief in Nederland, maar ook voor een eventuele terugkeer naar hun thuisland. De uitstekende infrastructuur in Nederland op het gebied van agrarische opleidingen en organisaties en de agrarische kennis van financiële instellingen, vergroten de kans op een snelle en duurzame inzet van deze groep “statushouders-agrariërs”. Daar komt bij dat er blijvend een grote behoefte is in Nederland aan goed opgeleide jonge agrariërs.
Aandachtspunten
Gemeenten doen op zich wel hun best om statushouders te integreren. De gemeentelijke projecten verlopen in de regel echter ondanks de goede intentie moeizaam . Oorzaken zijn onder andere de taalachterstand van de statushouders en de kennelijk afnemende motivatie en interesse om te leren en te werken binnen de doelgroep van de “statushouders”. Daarnaast speelt de onnodige koudwatervrees bij werkgevers en last but not least de problemen bij gemeenten om actief en snel de statushouders te selecteren en te benaderen voor een leerwerk traject. Ook voor het sociaal domein in de breedste zin van het woord is dit lastig.
Sociaal domein op zoek naar oplossingen
In onze ogen is de goede wil er wel, maar zijn de problemen in de praktijk groot en lastig. Met andere woorden: het sociaal domein is op zoek naar oplossingen. Het is in onze ogen noodzakelijk dat er een kanteling plaatsvindt van de systeem- naar de leefwereld. Daarom ondersteun ik van harte het RiskCongres Public Values over het sociaal domein op 5 april aanstaande in Den Haag. Hier zal ervaringsdeskundige Bea Moed uit Leeuwarden haar concrete ervaringen als projectleider welzijn, haar visie op de eigen kracht van de leefwereld en haar confrontaties met de systeemwereld met u delen op 5 april aanstaande. Er zullen ook korte fragmenten worden vertoond van de televisieserie over een van de armste wijken van Nederland waar werkt, namelijk de wijk Wielenpôlle in Leeuwarden.
Bea zal worden geconfronteerd met een expert panel met onder andere Dr. Patrick van Schie, directeur van het wetenschappelijk instituut van de VVD, de TeldersStichting, Marco Florijn, voorzitter NVVK , voormalig wethouder van de gemeenten Rotterdam en Leeuwarden en Anita Delhaas-van Dijk die vanuit haar eigen ervaring als Executive Director and European Coördinator van International Justice Mission (IJM) de rol van de (buitenlandse) overheden kritisch onder de loep neemt met betrekking tot statushouders stromen, de opvang en alle daarmee verbonden Public Values. Caroline van Weert zal als psychologe ook haar professionele kijk op de armoedeproblematiek geven.
De auteur, Bakir Lashkari is landelijk coördinator geweest van VluchtelingEnCarrière, voormalig VluchtelingTalent. Bakir staat rechts op de foto met naast hem een Syrische vluchteling.